പൂവാകയിൽ പൂക്കാത്തത്

ഭൂമിയുടെ പിളർപ്പുകളിൽ മനുഷ്യർ സ്നേഹമന്വേഷിക്കുന്നു. ദിശയില്ലായ്മയിൽ, ഭൂമിക മാറുന്നതും കരകടലാകുന്നതും  കിളിക്കൂടുകൾ ഒഴിയുന്നതും അറിയാതെ, ശരവേഗങ്ങളിൽ  പതറുന്ന കൈവിരലുകൾ  വാക്കുകൾ കൊണ്ട് തീർക്കുന്ന പാലങ്ങൾ, ഒരു മഴയിൽ കുതിരുമ്പോൾ കാടുകളൊഴിയുന്നു.  കണ്ണിനുമീതെ കനലെന്ന പോലെ, വേനൽ നിന്റെ ധർമ്മം ആപേക്ഷികമെങ്കിലും ധർമ്മപുത്രരുടെ കാലടികളോടൊപ്പം  നീയും നിന്റെ ഋതുക്കളും. തിരിഞ്ഞുനോട്ടങ്ങളില്ലാത്ത ദുരവസ്ഥ.  കഥാബീജത്തെ കഥയിൽ തിരയുന്ന വായന പോലെ നിന്റെ അന്വേഷണങ്ങൾ ഒരേ വഴിത്താരയിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും. നിത്യയാത്രികയുടെ പൊരുൾ ഒരുവേള തിരിച്ചറിയുകയെന്നാൽ, ഭൂമിയിൽ കൊല്ലപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ  ചിരി മായാത്ത പൂങ്കാവനങ്ങൾ തേടുകയെന്നർത്ഥം. 

ഒടുവിൽ നീ കണക്കെടുക്കുമ്പോൾ, നഷ്ട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കയരുത് കായലിൽ നിന്ന് കടലിലേയ്ക്കുള്ള ദൂരമത്രേ നിന്റെ ചേതനയും നിശ്ചലതയ്ക്കുമിടയിൽ. വേനൽമഴയോളം അപ്രതീക്ഷിതം, മനുഷ്യർ കൊഴിയുന്ന മാത്രകൾ നീ തേടിയ തുരുത്തുകൾ പ്രളയത്തിനു മീതെ ഒഴുകുന്ന രാജ്യങ്ങൾ.  എഴുത്തിനൊടുവിലെ  മറവി പോലെ, പെയ്തൊഴിഞ്ഞ  മേഘം പോലെ,  നിശ്ചലത. വാക്കുകൾ, വർണ്ണങ്ങൾ  വഴിയിലുപേക്ഷിച്ചു പോരുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾ.  ഹൃദയമുള്ള ഭ്രാന്തിനുമീതെ പറക്കുന്ന, മിടുപ്പുകെട്ട ആലസ്യങ്ങൾ കരയിലേയ്ക്ക് അടുക്കുവാൻ മടിക്കുന്ന കപ്പലുകൾ സാദ്ധ്യമാക്കുന്ന മുങ്ങാങ്കുഴികൾ കെട്ടിക്കിടപ്പിൽ ചണ്ടിയാകുന്ന, ജീവനോടെ മരണപ്പെടുന്ന പ്രണയങ്ങൾ.