മദ്ധ്യേയിങ്ങനെയിങ്ങനെ

-

പുഴയറിയാതെ, ഒരു തോണിയിൽ നിന്ന്, മറ്റൊന്നിലേയ്ക്ക് മാറിക്കയറണം
ശ്വാസം പോലെ ഓളങ്ങൾ,  
കാൽവെപ്പുകളുടെ താളം.


കരയിലേയ്ക്ക് മടങ്ങുന്ന തോണിയിൽ ബാക്കിയാകുന്ന നിലാവ്. 

ഒഴിഞ്ഞ മാറിടങ്ങൾ, നിനയ്ക്കാത്ത രാവുകൾ. 
കരുതിവെച്ച സന്ധ്യകൾ.

പുഴയറിയാത്ത യാത്രയിൽ 
ദൂരക്കാഴ്ച്ചകളിലെ അപേക്ഷിക്ക സിദ്ധാന്തങ്ങൾ, 
നേരമിരുളാത്ത രാപ്പകലുകൾ
വസന്തം, വാക്കായി
മുനയായി, 
ഒരാൾരൂപം.

വീണ്ടും, യാത്രയിലിടനേരം
കാറ്റിലുഴയുന്ന തോണികൾ.
നിറച്ചാർത്തുകൾ.

പുഴ തേടുന്ന തോണി
ഓളങ്ങൾ തേടും പുഴ

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

ഒറ്റവഴിയാകാശങ്ങൾ

-
ഒറ്റയടിപ്പാതകൾക്കൊരു ചരിത്രമുണ്ട്, ഉൻമാദിയുടെ ചങ്ങലപ്പാടു പോലെ മുന്നിൽ ഉദയവും പിന്നിൽ സുവർണ്ണാകാശവും ഇന്നലെകൾ വൻമരമായി,  കലയായി, കാടായി നിന്നിലേയ്ക്കൊഴുകി വരും. കാറ്റിലുലയാത്ത നിന്റെ ശിഖരങ്ങൾ, കനലാകുന്ന കാലടികൾ നിന്റെ യാത്രകൾക്ക് മടക്കങ്ങളില്ല അവ ഒന്നിലും അലിയുന്നുമില്ല. വിദൂര നക്ഷത്രം പോലെ എന്ന പാഴുപമയുമില്ല. നിശ്ചലതയെ പിഴുതെറിയുന്ന ചലനങ്ങൾ മാത്രം ഗതിയില്ലാത്ത നാട്ടുവഴികളിലെ പുല്ലുകിളിർക്കാത്ത കോമരങ്ങൾ
Read more

ഇരുളിനൊടുവിൽ ഇരുൾ മാത്രം.

-
എങ്ങോ പൊട്ടിമുളച്ച കൂണുകൾ പോലെ, ലോകമറിയാതെ രണ്ട് പേർ സുഹൃത്തുക്കളാവുക എന്നാൽ, ഒരു നിതാന്ത ശൈത്യത്തെ നെഞ്ചിലേൽക്കുക എന്നർത്ഥം.  രാവ് പകലാവുകയും, വീണ്ടും ഇരുളുകയും ചെയ്യുന്ന ചക്രവേഗങ്ങളിൽ,  കൈമാറുന്ന ആത്മഹർഷങ്ങൾ, മനസ്സിനെ നനുത്ത് പിൻമാറുന്ന ഉടൽ.  ഒറ്റവഴിയാകാശങ്ങളുടെ നിറങ്ങൾക്കിടയിലും ക്ഷണ വേഗത്തിൽ ചുരുങ്ങി പിടയുന്ന കാലം,   ഹൃദയമിടറുന്ന പടവുകൾ ശാശ്വതം എന്ന ദിശാസൂചിക,  രണ്ടടിയപ്പുറം കൊടിയിറങ്ങുന്നു. ഉത്സവ പറമ്പുകൾക്ക് മാത്രമറിയാവുന്ന ചില ശേഷിപ്പുകൾ. വാക്കുകളുടെ പെരുമഴയെന്നാൽ കടൽ മറന്ന് വെച്ച് പോയ നക്ഷത്രങ്ങൾ. അതിൽ നീയും, നീയും മാത്രമാകുന്ന അമ്പരപ്പുകൾ വീണ്ടും  വീണ്ടും.  ഒരു മഴയിൽ കുതിരാനുള്ളതേയുള്ളു ഈ വസന്തമെങ്കിൽ, പെണ്ണേ നിനക്കെന്തിനീ ഇളവെയിൽ?
Read more

കവിതയാകുന്നവൾ

-
ഒരുവളുടെ ഭാഷ അവളുടെ നിഴൽ കുത്തുകളുടെ അടയാളമാണ്  അടുപ്പ് കൂട്ടിയും  പിന്നെയും പെറ്റും, തൊഴിലെടുത്തും പല ദിക്കുകളിലേയ്ക്ക് വാർന്നൊഴുകിയും, അവൾ സ്വരുകൂട്ടുന്ന  അക്ഷര പിശകുകൾ.  വ്യാകരണ തെറ്റുകളുടെ പല ഭാഷകൾ സംസാരിച്ച്  ഭാഷയില്ലാതായിത്തീർന്നവൾ.  അവളുടെ ലിഖിതങ്ങൾ, മൊഴി മാറ്റങ്ങളെ അസാധുവാക്കുന്ന ഭാഷാശാസ്ത്രം. പേറൊന്നിന് കുളിയും തീണ്ടാരിത്തുണികളും എന്ന രൂപകത്തിൽ നിന്ന്  കവിതകളുടെ തീണ്ടാരിപ്പെരുമഴയിലേയ്ക്കവൾ നടന്നു കയറുമ്പോൾ, ഭാഷയുടെ കയങ്ങളിലവൾ ആർത്തുലയുന്നതു കാണാം നിന്റെ വരികൾക്കുമീതെ അവൾ ചോര തുപ്പുമ്പോൾ, കരുതിക്കോളൂ, നിന്റെ അക്ഷരവടിവുകളുടെ വിപ്ലവത്തെ അവൾ ചേറ് കൊണ്ട് മൂടിയെന്ന്.  അവൾ നെയ്ത ദിനരാത്രങ്ങൾ, തെളിഞ്ഞെരിയുന്ന കണ്ണിമകൾ നടവഴിയുടെ കഥനങ്ങൾ അക്ഷരങ്ങൾ നിന്റെ ഭൂപടം മുങ്ങിത്താഴുന്ന സമുദ്രരസം, അവളുടെ വാക്കോർമ്മകൾ. 
Read more